تغییرات فیزیولوژیک در ارتفاع باعث کاهش اشتهای ورزشکاران و کاهش وزن آنها می‌شود.
کوهنوردانی که زمان زیادی را در ارتفاع بالا می‌گذرانند وزن کم می‌کنند و اشتهای کمتری دارند.
محققان معتقدند که این مساله به دلیل تغییراتی در بدن اتفاق می‌افتد. این تغییرات برای حفاظت از ارگان‌های مهم بدن در زمان بیماری و آسیب‌دیدگی به وجود می‌آید. معمولا کوهنوردانی که برای چند ماه در ارتفاع بیش از 5 هزار متر یا بیشتر می‌مانند این تغییرات را احساس می‌کنند. محققان فیزیولوژی و علم اعصاب در دانشگاه لندن بررسی‌هایی در این زمینه انجام دادند و نتیجه‌ی این بررسی‌ها در مجله Bioessays منتشر شد.
یکی از محققان در این باره می‌گوید: کوهنوردان تنها چربی بدن را از دست نمی‌دهند، بلکه ماهیچه‌های آنها نیز تحلیل می‌رود. بدن کوهنوردان سلول‌های قرمز خون بیشتری تولید می‌کند، این سلول‌ها اکسیژن‌رسانی بیشتر به بدن می‌کنند. در واقع کوهنوردان هم ورزش می‌کنند و هم با دمای پایین و اکسیژن کم دست و پنچه نرم می‌کنند. انتظار می‌رود در این شرایط اشتهای کوهنوردان بیشتر شود، اما برخلاف تصور آنها کمتر غذا می‌خورند.
ماده‌ای در بدن که در پروسه‌ی نگهداری اکسیژن نقش دارد، کتون نام دارد. کتون چربی بدن را مصرف می‌کند تا برای فعالیت مغز سوخت لازم تولید شود. معمولا میزان زیادی کتون در بدن افرادی که مبتلا به دیابت نوع 1 هستند و افرادی که احساس گرسنگی شدید می‌کنند وجود دارد.
کوهنوردان کمتر غذا می‌خورند و بدنشان کتون بیشتری تولید می‌کند. این پروسه در کسانی که از ناحیه مغز آسیب می‌بینند نیز اتفاق می‌افتد. محققان برای رسیدن به این نتایج آزمایش‌هایی بر روی موشها در اتاق‌هایی با فشار کم هوا انجام دادند. تمامی یافته‌های محققان نشان می‌دهد تغییراتی که در بدن کوهنوردان ایجاد می‌شود، ارتباط کمی با کارایی آنها در ارتفاع دارد.
