هر کوهنورد جایی از صعودش کم می آورَد ، در محاصره ی شدیدِ خستگی روحی و جسمی قرار می گیرد و به حالتِ استیصال می رسد .
تفاوتِ بارزِ کوهنوردها ، در نحوه ی مواجهه با همین موقعیت هاست …
یکی زانویِ غم بغل می گیرد و کمر به شماتت و نفرینِ زمین و زمان می بندد ،
یکی قوی تر از قبل ، می ایستد و بهتر از همیشه صعودی زیبا می سازد …
#قوی بودن به این معنا نیست که من مشکلی ندارم !
#قوی بودن یعنی من به خودم اعتماد دارم ،
یعنی من می توانم در نهایتِ مشکلات هم ، بهترینِ خودم باشم !
#همه ی کوهنوردهایِ قدرتمند ، از یک شکستِ عمیق می آیند !
#همان جایی که بقیه جا زدند و کنار کشیدند ،
همان جایی که برایِ کوهنوردان عادی ، پایانِ کار بود ،
آن ها با تمامِ سختی و عذاب ، ایستادند و جنگیدند ،
و هرگز ، در انتظارِ هیچ ناجی و معجزه ای نماندند .
چنین کوهنوردهایِ جسور و خود ساخته ای ؛
لایقِ بالاترین درجه ی خوشبختی اند …
لایقِ لطف کوهستان هستند.
