به منطقه ای روی زمین که ارتفاع آن از سطح آبهای آزاد بالاتر از 3700 متر باشد ارتفاع بلند گفته میشود
متوسط ارتفاع شهرهایی که روی فلات ایران قرار گرفته اند حدود 1300 متر میباشد باتوجه به این موضوع معمولا ناسازگاری ارتفاع در ایران در ارتفاع بلند شروع میشود که اصلی ترین دلیل آن روش غلط استارت یک کوهنوردی در ایران است.
به عنوان مثال دریک برنامه ریزی برای صعود قله چهارهزار متری یک روزه در ایران کوهنورد بدون در نظرگرفتن ارتفاع مبدا صبح زود با خودرو خود را به منطقه میرساند که قطعا منطقه مبدا صعود از ارتفاع شهر بالاتر میباشد و چون کاهش فشار هوا تا مرز 3700 متر احساس نمیشود فرد با آمادگی جسمانی خوب و البته آمادگی نچندان خوب خون خود را در کمترین زمان به این ارتفاع میرساند.
این موضوع باعث کاهش ناگهانی اکسیژن خون در ارتفاعات بلند شده و بعد از حدود دو ساعت فرد را دچار ناسازگاری ارتفاع میکند که دلیل آن نبودن فرصت کافی برای افزایش هموگولوبین خون و سازگارشدن بدن با فشار کم هوا در این ارتفاع میباشد .
دراین حالت فرد دچار سردرد حالت تهوع و نفس تنگی شده و از ادامه صعود منصرف میشود که در حالت های خیلی خفیف باعث کاهش قدر تفکر ذهن و عدم لذت بردن از صعود خواهد شد.
باتوجه به کیفیت بالای سازگارشدن خون با ارتفاع در هنگام خواب بیشترصعودهایی که بعداز شب مانی در منطقه مبدا صعود یا کمپینگ شبانه ارتفاع بالای دوهزار و پانصد متر صورت میگیرد دارای کمترین میزان ناسازگاری ارتفاع در بالای 3700 و 4000 متر میباشد.
همچنین صعودهایی که بعد از یک یا دوشب مانی در منطقه پای کوه یا روستای منطقه صورت میگیرد در صورت زمانبندی صحیح صعود به مرز ارتفاع بلند هیچ نوع ناسازگاری جسمانی در یک صعود چهارهزارمتری یک روزه را نخواهد داشت.
همه میدانیم که بلندترین صعود کوهنوردی در ایران قله دماوند 5671 متر میباشد که صعود آن گرچه فنی نیست اما بالاترین آیتم صعود ارتفاع در ایران هوا در تنفس محسوس است و تاثیر مستقیم در خون دارد.
